Fraudeurs worden steeds slimmer en creatiever in hun aanpak en proberen op alle mogelijke manieren uit het zicht van verzekeraars te blijven. Vandaag de dag kunnen verzekeraars echter nog slechts dromen van bijvoorbeeld toegang tot data die beschikbaar is in de publieke sector. Juist daarom zou toegang tot publieke data een geweldige doorbraak zijn. Niet alleen in het claims proces, maar ook voor het inschatten van risico’s bij acceptatie.
Fraudeonderzoek
Om er zeker van te zijn niet gepakt te worden gebruiken fraudeurs verschillende modus operandi, kloppen ze steeds aan bij verschillende verzekeraars en gebruiken ze valse identiteiten. Fraudeurs blijven constant op zoek naar de zwakke plekken. Toegang tot publieke data kan voorkomen dat fraudeurs zich kunnen verplaatsen over verschillende landen en verschillende verzekeraars. Hiermee kunnen verzekeraars voorkomen dat fraudeurs het portfolio binnendringen.
Door publieke data te combineren met de verzekeraarseigen intelligentie op het gebied van fraudebestrijding, kunnen verzekeraars het volgende:
- Het aantal blinde vlekken in het onderzoeksproces verminderen
- Het aantal te onderzoeken “false positives” reduceren
- De klantbeleving verhogen
- Onderzoeken prioriteren en de kwaliteit verhogen
Voorbeeld: Als een verzekeraar toegang zou hebben tot overheidsdata om een profielschets te verifiëren van iemand die een claim indient zou dit de uitkomst drastisch kunnen veranderen. Het is voor de verzekeraar namelijk een ander risico wanneer iemand staat ingeschreven bij de voedselbank dan wanneer iemand uit een gezin komt met een bovengemiddeld inkomen.
Privacy
Het delen van informatie tussen de publieke en private sector zou frauduleuze praktijken kunnen voorkomen, opsporen of kunnen helpen tijdens het onderzoeken hiervan. Privacywetgeving zorgt er echter voor dat het behalen van zulke voordelen -op dit moment- in veel landen nog niet mogelijk is. De groeiende interesse in het matchen van commerciële data met gegevens uit verschillende publieke bronnen zou dit op den duur kunnen veranderen.
Het Verenigd Koninkrijk is voorloper op dit gebied. Al in 1996 werd daar vanuit de overheid het “National Fraud Initiative” gelanceerd; een initiatief gericht op het samenbrengen van gegevens uit zowel publieke als private bronnen. Sindsdien is er al meer dan €1.52 miljard aan frauduleuze uitkeringen en teveelbetalingen gevonden. Tot nu toe werd dit initiatief nog slechts gebruikt in de publieke sector. Tegenwoordig zien ook steeds meer commerciële instellingen de meerwaarde hiervan in ten behoeve van fraudedetectie. Toegang tot data van derde partijen is op zichzelf niets nieuws; het incorporeren van gegevens uit de publieke sector zorgt echter voor een flinke stap voorwaarts in de mogelijkheden fraude te voorkomen en te bestrijden.
Andere landen binnen Europa hebben nog steeds het idee dat zij meer gegevens delen met de overheid dan omgekeerd. Pas wanneer sprake is van een juridische noodzaak binnen een fraudeonderzoek is toegang tot private databronnen geoorloofd. En zelfs dan nog zijn er strenge regels waar de verzekeraar aan moet voldoen, zoals het bedenken van alternatieve methoden om het onderzoek te kunnen ondersteunen. Daarnaast moet het doel van het onderzoek zo specifiek worden omschreven dat de verkregen data nergens anders voor gebruikt kan worden.
Samenwerking tussen verzekeraars
Omdat de toegang tot publieke gegevens nog lastig te realiseren blijkt, zullen verzekeraars moeten kijken naar alternatieve mogelijkheden om hun data te verrijken. Zo kunnen verzekeraars bijvoorbeeld onderling gegevens uitwisselen of samenwerken aan een onderzoek. Dit maakt het mogelijk om fraudeurs voor te blijven.
Het op grote schaal uitwisselen van informatie klinkt heel erg mooi, maar blijkt in de praktijk toch nog lastig. De vraag is dus of de focus hierop moet liggen of dat de focus meer moet liggen op wat allemaal al wel verbeterd kan worden, zoals het delen van informatie conform het Protocol Incidentenwaarschuwingssysteem Financiële Instellingen (PIFI), digitalisering van het Schadeaangifteformulier (SAF), fraudedetectie op eigen data of fraudedetectie op brancheniveau.
Een nieuw initiatief om samenwerking te stimuleren is bijvoorbeeld NL Confidential (Meld Misdaad Anoniem). De gegevens zijn beschikbaar en technologische mogelijkheden zijn beschikbaar om relatiebestanden van verzekeraars te vergelijken met deze anonieme tips. Toch maken verzekeraars hier nog geen gebruik van. Spelen commerciële redenen hier een rol in of zien verzekeraars de noodzaak niet?
Alleen het uitwisselen van gegevens zal niet genoeg zijn
Verzekeraars zullen hun basis voor risicoanalyses steeds moeten blijven vernieuwen door het benutten van de meest relevante en waardevolle informatie. Bovendien moeten ze blijven investeren in nieuwe technologie en kennis om het beste uit de beschikbare informatie te halen. Datamatching en social network analyses kunnen het fraudeonderzoek bevorderen. Indien mogelijk zouden deze aangepast kunnen worden met predictive analytics en machine-learning technologieën. Verzekeraars zullen verder moeten kijken dan de huidige mogelijkheden en blijven kijken naar wat telematics, textmining en data-extractieoplossingen kunnen brengen.
Bron: InsurancePOST
